Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/51

 Trzy różnokolorowe parasolki zostały zagarnięte także w tym pochodzie.
 Wszyscy biegli, mężczyźni, kobiety, chłopi, mieszczanie. Padali, podnosili się, biegli znowu i zmieszawszy się razem na drodze podążali do miejsca eksplozyi.
 — Poczekajmy trochę — rzekł markiz — zobaczymy wszystko potem, niech się ciekawość powszechna zaspokoi nieco.
 Inżynier Aubry-Pasteur upadł i podniósłszy się z wielkim trudem odrzekł:
 — Ja wracam do wsi ścieżkami. Nie mam tu więcej już nic do widzenia.
 Uścisnął ręce wszystkich, ukłonił się i poszedł.
 Doktor Honorat znikł także. Rozmawiano o nim właśnie. Markiz zwrócił się do syna:
 — Znasz go dopiero od trzech dni, a wyśmiewasz ciągle; skończy się na tem, że go obrazisz.
 Gontran wzruszył ramionami.
 — Oh, nie! To filozof, to sceptyk. Ręczę ci, że się nie rozgniewa. Kiedy jesteśmy sami, on śmieje się z całego świata i ze wszystkich, poczynając od chorych a kończąc na swoim zakładzie leczniczym. Ręczę ci, że on nigdy nie rozgniewa się za moje żarty!
 W dole, na miejscu roztrzaskanej skały, panowało jednak nadzwyczajne wrzenie. Olbrzymi