Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/52

tłum poruszał się, trącał, falował, krzyczał pod wpływem jakiegoś wzruszenia, jakiegoś niespodziewanego podziwu.
 Andermatt, zawsze czynny i ciekawy, powtarzał:
 — Co tam takiego? co tam takiego?
 Gontran obwieścił, że pójdzie zobaczyć i poszedł, Krystyna zaś, uspokojona teraz, myślała, że przecież, gdyby lont był trochę krótszy, są siad jej byłby roztrzaskany odłamkami kamieni, dla tego tylko, że ona obawiała się o życie psa. Myślała sobie, że człowiek ten musi być przecież silnym i odważnym, ażeby się wystawiać na niebezpieczeństwo bez racyi żadnej, dlatego tylko, że nieznajoma kobieta tego chciała.
 Na drodze widać było ludzi biegnących do wsi. Markiz z kolei zapytał:
 — Co się tam stało?
 Andermatt, nie mogąc dłużej wytrzymać, począł schodzić. Gontran z dołu dał im znak, aby przyszli.
 Paweł Bretigny zapytał:
 — Mogę pani służyć ramieniem?
 Przyjęła jego ramię, które się jej wydało żelaznem; ponieważ noga jej ślizgała się po trawie, opierała się na jego ramieniu z całem zaufaniem, jak na poręczy od schodów.
 Gontran, idąc na ich spotkanie, wołał: