Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/53

 — Jest źródło! Eksplozya przyczyniła się do jego wytryśnięcia.
 Weszli wszyscy w tłum. Paweł i Gontran, idąc przodem, odtrącali ciekawych i nie troszcząc się o głosy niezadowolenia, otwierali drogę Krystynie i jej ojcu.
 Postępowali śród stosów kamieni ostrych, złamanych, poczerniałych od prochu i stanęli nareszcie przed jamką, napełnioną błotnistą wodą, która kłębiąc się, spływała do strumienia pomiędzy nogami ciekawych. Andermatt był już na miejscu, ująwszy sobie publiczność szczególnym sposobem — co, jak mawiał Gontran, było jego właściwością, a wpatrywał się z głęboką uwagą w ziemię i wypływającą wodę.
 Doktor Honorat, stojąc naprzeciwko niego z drugiej strony szczeliny, z której wypływała woda, wpatrywał się także w twarz, wyrażającą znużone oczekiwanie. Andermatt rzekł:
 — Trzeba pokosztować, może to mineralna woda.
 Lekarz odpowiedział:
 — Z pewnością mineralna; tu każda woda mineralna. Mamy więcej źródeł, niż chorych.
 Andermatt rzekł znowu:
 — Pomimo to należy jej spróbować.
 Doktor niewiele sobie robił z tej uwagi.
 Trzeba przynajmniej poczekać, aż będzie czystą — odrzekł.