Strona:PL G de Maupassant Mont-Oriol.djvu/97

kowało, a obok niego mokły także kule, na których chodził.
 Andermatt zachwycony powtarzał:
 — Brawo! Brawo! oto jest przykład, który powinni naśladować wszyscy chorzy.
 A nachylając się ku poczciwcowi, pytał:
 — No, jakże się pan czujesz?
 Zapytany, jakby obezwładniony gorącością wody, odrzekł:
 — Zdaje się, że się tu roztopię! Niech ją licho porwie, jaka gorąca!
 Stary Oriol zauważył:
 — Im gorętsza, tem ci na lepsze wyjdzie.
 Z poza pleców markiza odezwał się głos jakiś:
 — Co to takiego?
 Był to głos p. Aubry-Pasteur, który zatrzymał się, wróciwszy z codziennej wycieczki i sapał.
 Andermatt wytłómaczył mu swój projekt kuracyi.
 Włóczęga powtarzał ustawicznie:
 — A niech ją! jaka gorąca...
 Chciał wyjść z wody, prosząc, ażeby mu kto pomógł. Bankier uspokoił go, obiecawszy dopłacić jeszcze po dwadzieścia sous za każdą kąpiel.
 Wszyscy otoczyli dół z wodą, w której włóczęga moczył swe ciało.
 — Oto ci garnek z wodą! — zauważył jeden―