Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/110

praktycznego rozsądku, logicznie myślącą i nieznającą fałszywego wstydu.
 — Zapewne — odrzekła. — Ale trzebaby czasu, aby znaleźć coś stosownego.
 — Ja już znalazłem.
 — Już?
 — Czy pani zna ulicę des Vieux-Champs w Auteuil?
 — Nie.
 — Łączy się ona z ulicą Tournemine i Jean de Saulge.
 — I cóż dalej?
 — W ulicy tej, a raczej w uliczce jest ogród, a w głębi tego ogrodu domek, mający wyjście na obydwie te ulice.
 — I cóż dalej?
 — Pawilon ten czeka przybycia pani.
 Zamyśliła się znowu, poczem bez zakłopotania zadała dwa czy trzy pytania, świadczące o kobiecej przezorności.
 Widocznie odpowiedział zadawalniająco, bo wysłuchawszy go uważnie, szepnęła:
 — Dobrze, przyjdę jutro.
 — O której godzinie?
 — O trzeciej.
 — Czekać panią będę w bramie Nr. 7. Proszę nie zapomnieć. Przechodząc, zastuka pani tylko.
 — Dobrze, mój przyjacielu. Do widzenia.
 — Do widzenia! Dziękuję. Uwielbiam panią!
 Wstali oboje.