Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/141

uliczki. Była pusta. Minuta każda wydawała mu się torturą. Co chwila spoglądał na zegarek, a gdy wskazówki dobiegały już do pół do czwartej, doznał uczucia, jak gdyby tu czekał od wieków. Nagle odgłos lekkich kroków po bruku a potem delikatne stukanie do bramy położyło kres jego rozpaczy, ustępującej miejsca niewymownej wdzięczności.
 — Czy bardzo się spóźniłam? — spytała nieco zadyszana.
 — O, nie!
 — Wyobraź sobie, myślałam, że wcale już nie przyjdę. Mnóstwo gości zeszło się niespodzianie i nie wiedziałam w jaki sposób się ich pozbyć. Powiedz, czy nająłeś to mieszkanie pod prawdziwem nazwiskiem?
 — Nie. Dlaczego o to pytasz?
 — Abym mogła cię zawiadomić w razie, gdyby zaszła jakaś nieprzewidziana przeszkoda.
 — Nazywam się tutaj Nicolle.
 — Dobrze. Zapamiętam. Boże! jak tu ślicznie w tym ogródku!
 Kwiaty starannie utrzymywane i wciąż odnawiane przez ogrodnika, który widział, że Mariolle płaci bez wahania, zdobiły trawnik pięcioma wspaniałemi klombami.
 Zatrzymawszy się przed lawką obok grządki heljotropów, rzekła:
 — Usiądźmy tutaj — muszę ci opowiedzieć coś bardzo zabawnego.