Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/157

biły się na twarzy, że pani de Burne spytała nareszcie:
 — Co ci jest? Od jakiegoś czasu zmizerniałeś i zmieniłeś się ogromnie.
 — Zanadto cię kocham odrzekł.
 — Nie można nigdy kochać zanadto — odparła, spoglądając na niego z wdzięcznością.
 — I ty mi to powiadasz?
 — Naturalnie.
 — Czyż nie widzisz, że umieram z miłości nieodwzajemnionej?
 — Po pierwsze, nie kochasz mnie bez wzajemności. Po drugie nikt jeszcze z tego nie umarł. Po trzecie wreszcie, wszyscy moi przyjaciele są o ciebie zazdrośni, co dowodzi, że nie najgorzej się z tobą obchodzę.
 — Nie rozumiesz mnie! zawołał, ujmując jej rękę.
 — Przeciwnie, rozumiem cię doskonale.
 — Czyż nie słyszysz, z jaką rozpaczą odwołuję się do twego serca?
 — I owszem, słyszę, ale...
 — Ale?
 — Sprawia mi przykrość, bo cię bardzo kocham.
 — A zatem?
 — A zatem, ty ciągle wołasz: „Bądź taką jak ja, myśl, czuj, wyrażaj się jak ja“. Ależ ja nie mogę, mój drogi przyjacielu. Jestem jaką jestem. Musisz mnie wziąść taką, jaką Bóg mnie stwo-