Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/172

bie. Ale artysta był odludkiem, trochę nieokrzesanym nawet jak mówiono. Wreszcie dzięki pośrednictwu Lamarthe’a, który z zapałem go reklamował i na wszystkie strony głosił jego sławę, artysta zgodził się wreszcie.
 — Kogo jeszcze prosiłaś? — zapytał Mariolle.
 — Księżnę de Malten.
 Skrzywił się niezadowolony. Nie lubił ambasadorowej.
 — I kogo więcej?
 — Massivala, Bernhausa i Jerzego de Maltry. Nikogo więcej... najbliższe tylko kółko znajomych. Czy znasz Prédolégo?
 — Trochę.
 — Jak ci się podoba?
 — Lubię go bardzo. Jest to człowiek prawdziwie rozmiłowany w sztuce i mówiący o niej ogromnie zajmująco.
 — Ach! to będzie przyjemnie! — odrzekła z zadowoleniem pani de Burne.
 Mariolle ujął jej rękę pod futrem i przycisnął do ust. Nagle przyszło jej na myśl, że zapomniała uprzedzić go o swem niezdrowiu i szukając innej wymówki, szepnęła po raz drugi:
 — Boże, jakże tu zimno!
 — Doprawdy?
 — Zziębłam do szpiku kości.
 Mariolle podniósł się, spojrzał na termometr i przekonawszy się, że rtęć w istocie stała dość nisko, usiadł znów przy niej.