Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/213

 Gdy wszedł do zajazdu, dziewczyna poznała go natychmiast i poufalszym niż wczoraj tonem rzekła:
 — Dzień dobry panu.
 — Dzień dobry panience.
 — Może podać coś do picia?
 — Tak; a potem obiad.
 Rozpoczęli naradę nad wyborem potraw. Mariolle zasięgał jej zdania, chcąc ją wciągnąć w rozmowę, wyrażała się bowiem dobrze z akcentem właściwym mieszkańcom Paryża, zarówno wdzię10czna w mowie, jak w ruchach.
 Słuchając jej, pomyślał: „Miła dziewczyna!... Nie wygląda wcale na kokotkę“.
 — Czy panienka pochodzi z Paryża? — zapytał
 — Tak, proszę pana.
 — A odkąd panienka bawi w tych stronach?
 — Od dwóch tygodni.
 — Jakże się tutaj panience podoba?
 — Niebardzo, ale się przyzwyczaję. Zresztą, zmęczona już byłam powietrzem paryskiem a tutaj wróciłam trochę do sił; to mnie głównie skłoniło do wyjazdu... Biegnę przynieść panu kieliszek wermutu.
 — Dobrze. A proszę powiedzieć kucharce, ty żeby starannie przyrządziła obiad!
 — O! niech pan będzie o to spokojnym!
 Wybiegła, zostawiając go samego.
 Mariolle wyszedł do ogrodu i usiadł w altance,