Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/217

 — Mam od wczoraj dwóch nowych stołowników, malarzy.
 — Tamci panowie?
 — Znani malarze. Jeden z nich dostał nawet medal w przeszłym roku.
 I opowiedziawszy wszystko, czego się dowiedzieć zdołał o początkujących artystach, zapytał:
 — Czem mogę panu dziś służyć?
 — Proszę o kieliszek wermutu, jak zawsze.
 Po odejściu oberżysty, nadbiegła Elżbieta, niosąc kieliszek i butelkę. W tej chwili jeden z malarzy zapytał:
 — Hej! panienko, ciągle jeszcze obrażona?
 Nic nie odpowiedziała, ale Mariolle zauważył, że miała oczy czerwone.
 — Płakałaś? — zapytał.
 — Tak, trochę — odparła.
 — Cóż się stało?
 — Ci panowie obeszli się ze mną niegrzecznie.
 — Co ci zrobili?
 — Wzięli mnie za jakąś tam...
 — Dlaczegóż nie poskarżysz się przed twoim panem?
 Wzruszyła ramionami.
 — Ach! mój pan!... mój pan!... znam ja go teraz dobrze!
 Wzruszony i rozdrażniony nieco, Mariolle rzekł:
 — Opowiedz mi wszystko.
 Z zupełną szczerością opowiedziała, że ci dwaj Panowie, przyjechawszy wczoraj, zaczęli obcho-