Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/237

czułki? Powinienby pan być zupełnie spokojny i zadowolony!
 — A jednak tak nie jest.
 — Dlaczego?
 — Bo nie mogę zapomnieć.
 — A pan musi zapomnieć, aby być szczęśliwym?
 — Tak, pani.
 — Czy wolno zapytać, jakie to wspomnienia?
 — Wszak pani wie.
 — I dlatego...
 — Dlatego — przerwał Mariolle — jestem nieszczęśliwym.
 — Domyślałam się tego, otrzymawszy pański telegram — odrzekła tonem współczucia — i dlatego przybyłam tutaj z postanowieniem odjechania natychmiast, gdyby moje domysły okazały się mylnemi.
 Po chwili milczenia dodała:
 — Ponieważ nie odjeżdżam zaraz, pozwoli mi pan zwiedzić swoją siedzibę? Widzę przez okno śliczną aleję topolową. Chodźmy tam, będzie nam chłodniej niż w salonie.
 Wyszli razem. Nosiła suknię liljową, tworzącą tak harmonijną całość z zielenią drzew i niebios błękitem, że postać jej wydawała mu się teraz nowem jakiemś, niewypowiedzianie pięknem i czarującem zjawiskiem. Szczupła jej kibić, delikatna i świeża twarzyczka, jasno-blond włosy, wymykające się z pod dużego liljowego kapelu-