Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/239

chwilę przyciągnie mój wzrok, zawsze mi na myśl przywodzi panią.
 — Bardzo zręcznie powiedziane... A ona, czy kocha swego obrońcę?
 — Zarumienił się mocniej. I nagle z szybkością błyskawicy uświadamiając sobie, że wszelka zazdrość podnieca uczucie kobiety, postanowił nawpół tylko kłamać.
 — Nie wiem — odrzekł po chwili wahania. — Okazuje mi dużo życzliwości i jest bardzo o mnie troskliwą.
 — A pan? — szepnęła pani de Burne, niemile dotknięta tą wiadomością.
 Utkwił w jej twarzy palące spojrzenie i rzekł:
 — Ja przy nikim nie potrafiłbym zapomnieć o pani!
 I to było zręcznie rzuconem, lecz ona tego nie spostrzegła, przekonana, że Mariolle szczerze wypowiada swe myśli. Czyż kobieta podobna mogła o tem wątpić? Wcale też nie wątpiła i zadowolona z siebie nie zajmowała się już Elżbietą.
 Usiedli oboje na ogrodowych krzesełkach w cieniu topoli.
 — Co pani myślała o mnie? — zapytał Mariolle.
 — Że pan był bardzo nieszczęśliwy.
 — Czyja w tem wina? pani czy moja?
 — Obojga. Widząc, że pan bardzo rozdrażniony, uznałam, że najrozsądniej będzie, gdy pan