Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/243

to miłość taka, jakiej pan pragnie, lecz i to ma swoją wartość.
 Mariolle pochylił się nad nią i drżąc ze wzruszenia wymamrotał:
 — Czy pani pozwoli mi być tym szczęśliwym człowiekiem?
 — Dobrze, ale nie teraz jeszcze. Tymczasem pogódź się pan z myślą, że od czasu do czasu zadam ci trochę cierpienia. To minie. Teraz jednak, skoro już musisz cierpieć, czyż nie lepiej cierpieć przy mnie, aniżeli zdala?
 Uśmiechem zdawała się mówić: „Zaufajże mi trochę!“ a widząc, że on drży z namiętności, czuła się szczęśliwą, doznawała takiego zadowolenia, jakiego doznaje jastrząb, spuszczając się na bezbronną ofiarę.
 — Kiedy pan wraca do Paryża? — spytała.
 — Wracam... wracam jutro — odrzekł.
 — Dobrze. Czekam z obiadem.
 — Dziękuję.
 — Ale ja już muszę odejść — dodała, spoglądając na zegarek, ukryty w puzderku parasola.
 — Och! czemu tak prędko?
 — Pociąg odchodzi o piątej. A zaprosiłam na obiad kilka osób: księżnę de Malten, Bernhausa, Lamarthe’a, Massivala, Maltry’ego i nową znakomitość, pana de Charlaine, podróżnika, który powrócił teraz z Cambogde. Całe miasto o nim mówi.