Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/29

 Mariolle zadaleko posunął się w pochwałach. Chciała przekonać go, że nie jest ograniczoną.
 — Mój Boże! — rzekła — prawdę mówiąc, nie wiem czy kocham sztukę, czy też artystów.
 On odparł:
 — Jakże można kochać artystów, nie kochając sztuki?
 — Ponieważ są nieraz zabawniejsi od innych ludzi.
 — Zapewne, ale miewają też bardzo niemiłe wady.
 — To prawda.
 — Pani zatem nie lubi muzyki?
 Spoważniała nagle.
 — O przepraszam! namiętnie lubię muzykę. Zdaje mi się, że kocham ją nadewszystko. Massival jednak jest przekonany, że jej wcale nie rozumiem.
 — Czy to pani powiedział?
 — Nie, ale tak myśli.
 — Skądże pani wie o tem?
 — O! my, kobiety domyślamy się niemal wszystkiego, czego nie wiemy.
 — Zatem Massival sądzi, że pani wcale nie pojmuje muzyki?
 — Najniezawodniej. W przekonaniu tem utwierdza mnie sposób, w jaki mi objaśnia znaczenie takiego utworu i podkreśla wszystkie odcienie, myśląc zarazem: „Na nic się to nie przyda: tłómaczę dlatego tylko, że pani taka miła“.