Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/34

klombu ciastek, biszkoptów, osmażonych owoców i cukierków.
 Teraz wyraźny cień jej postaci padał na obicie salonu. Mariolle, który przed chwilą zachwycał się szerokiemi jej ramionami i pełną kibicią, zauważył teraz jak smukłą była w pasie i szczupłą w biodrach. Jasna powłóczysta suknia spływając na dywan, zdawała się przedłużać jej postać w nieskończoność, co mu nasunęło myśl: „Oto syrena! Jest tem, co zapowiada“.
 Zbliżała się kolejno do wszystkich gości, z niewymownym wdziękiem podając ciastka i herbatę.
 Mariolle wodził za nią oczyma, gdy nagle zbliżył się do niego Lamarthe, który z filiżanką w ręku chodził po salonie.
 — Czy wychodzimy razem?
 — Oczywiście.
 — Chodźmy więc. Jestem bardzo zmęczony.
 — Służę ci. Chodźmy.
 Wyszli.
 Na ulicy powieściopisarz zapytał:
 — Idziesz do domu, czy do klubu?
 — Wstąpię na godzinkę do klubu Tambourins.
 — Odprowadzę cię, a potem wsiądę do doróżki. Te lokale mnie nudzą. Nigdy tam nie bywam.
 Czas jakiś szli w milczeniu w kierunku Saint-Augustin, wreszcie Mariolle zauważył:
 — Dziwna kobieta! Co o niej myślisz?