Strona:PL G de Maupassant Nasze serce.pdf/95

wiali gmach z dala, stojąc przy furcie wchodowej.
 — Ach! jakie to piękne! — zawołała, zatrzymując się.
 On odrzekł:
 — Ja nie wiem już, gdzie jestem, gdzie żyję, co widzę. Czuję tylko, że pani jest przy mnie.
 Wtedy spojrzała mu prosto w oczy i z uśmiechem szepnęła:
 — Andrzeju!
 Zrozumiał, że się mu oddaje. W milczeniu poszli dalej.
 Zwiedzając inne części gmachu, na nic już prawie nie patrzyli.
 Na chwilę przykuły znów ich uwagę schody objęte łukiem, który strzelając ku górze, zdawał się wieść w obłoki. Zdumieniem przejęła ich też tak zwana Droga Szaleńców, zawrotna, w skale wykuta ścieżyna, okalająca szczyt najwyższej wieży.
 — Czy wolno tam wejść? — spytała.
 — Wzbronione, proszę pani — odparł przewodnik.
 Pokazała mu dwudziestofrankówkę. Zawahał się. Cała rodzina oszołomiona już samym widokiem przepaści, sprzeciwiała się temu szaleństwu.
 — Pójdzie pan ze mną? — zwróciła się do Mariolle’a.