Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/115

wypowiedzianym frazesie rozsiewała ten delikatny, właściwy jej dowcip, jak wprawny robotnik, który zręcznymi i lekkimi rzutami ręki wykonywa najtrudniejszą pracę, podziwianą przez innych. Duroy słuchał i myślał:
 — Dobrze byłoby zapamiętać to wszystko. Możnaby pisać przepyszne kroniczki paryskie, powtarzając jej sądy o faktach bieżących.
 Zapukano lekko do drzwi, przez które weszła była poprzednio pani de Marelle.
 — Możesz wejść, kochanko — rzekła.
 Ukazała się teraz dziewczynka i szła prosto na powitanie Jerzego. Podała mu rękę.
 Matka zadziwiona szepnęła:
 — Ależ to prawdziwe zwycięstwo pana! Nie poznaję jej.
 Młody człowiek ucałował dziewczynkę i posadziwszy ją obok siebie, zadawał jej różne pytania, co mianowicie porabiała od czasu ostatniego widzenia? Odpowiadała mu melodyjnym głosikiem, z miną osoby dorosłej i poważnej.
 Zegar wybił trzecią. Dziennikarz wstał.
 — Przychodź-że pan często — rzekła pani de Marelle. — Będziemy gawędzili jak dzisiaj. Zrobi mi pan prawdziwą przyjemność. Ale, ale... dlaczego nie widuję pana teraz u Forestier’ów?
 — Oh! — odpowiedział — miałem dużo zajęcia. Zdaje mi się jednak, że spotkamy się tam kiedyś.