Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/135

 — Bo widzisz... u mnie... u mnie... bardzo jest skromnie.
 — To nic nie szkodzi — odpowiedziała ze śmiechem. — Przyjdą dla zobaczenia ciebie, nie mieszkania.
 Nalegał teraz, by oznaczyła dzień przybycia. Dała mu termin daleki, z końcem przyszłego tygodnia, lecz on począł błagać o przyspieszenie tej chwili uroczej. Prosił gorąco, z wzrokiem płonącym, dotykając i rozcierając jej ręce, z twarzą czerwoną, zmienioną pragnieniem, tem gwałtownem pragnieniem, następującem zwykle po posiłkach sam na sam.
 Bawiła się widokiem jego upojenia namiętnego, ustępując po jednym dniu. On jednak powtarzał bezustannie:
 — Jutro... powiedz... jutro.
 Zgodziła się nareszcie.
 — Dobrze. Jutro. O piątej.
 Odetchnął głęboko, pełen niewysłowionej radości. Rozmawiali teraz niemal spokojnie, pełni zaufania, jakby się już znali od lat dwudziestu.
 Naraz rozległ się odgłos dzwonka. Drgnęli oboje i jednym rzutem odskoczyli od siebie.
 — To zapewne Lorka — rzekła.
 Na progu ukazała się dziewczynka. Stała przez chwilę wahająca, potem jednak, poznając