Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/156

 Klęczał ciągle przed nią, obejmując jej biodra ramionami:
 — Błagam cię, zostańmy tutaj. Moja najdroższa, zrób to dla mnie! Tak pragnąłbym zatrzymać cię dziś tylko wyłącznie dla siebie — tam, przy kominku. Powiedz „tak“ błagam cię, najdroższa moja, powiedz „tak“.
 — Nie! — przerwała ostro. — Chcę wyjść i nie ustąpię twoim kaprysom.
 — Błagam cię — nalegał z uporem. — Mam do tego powód bardzo ważny.
 — Nie! — powtórzyła tym samym tonem. — Jeśli nie chcesz ze mną wyjść, odchodzę. Żegnam!
 Wyrwała mu się jednym rzutem i poskoczyła do drzwi. Pobiegł za nią i opasawszy silnie ramionami, błagał dalej:
 — Słuchaj Klo, moja maleńka Klo, wysłuchaj mnie tylko, pozwól mi...
 Wstrząsała głową przecząco, nie mówiąc słówka i unikając pocałunków, usiłowała wyrwać się z jego uścisku.
 — Klo, moja maleńka Klo, ja mam do tego powód — jąkał.
 Przystanęła i patrząc mu prosto w oczy, rzekła:
 — Kłamiesz... Jakiż powód?
 Zaczerwienił się, nie wiedząc sam, co ma powiedzieć.