Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/157

 — A widzisz, że kłamiesz... zawołała zgorszona. Obrzydliwcze!...
 I wyrwała mu się gwałtownie z ramion, mając oczy pełne łez.
 Ujął ją raz jeszcze za ręce i zrozpaczony, chcąc uniknąć zerwania, wyrzucił rozpaczliwie:
 — Bo widzisz, ja nie mam ani grosza... — Ot! masz.
 Zatrzymała się nagle, przypatrując mu się bystro, dla wyczytania prawdy.
 — Więc mówisz?...
 — Mówię, że nie mam ani grosza — powtórzył, zalewając się czerwoną łuną po same uszy. — Rozumiesz teraz? Nie mam ani jezdnego franka, ani nawet dziesięciu su, aby zapłacić dwie szklanki lemoniady, gdybyśmy weszli do kawiarni. Przymuszasz mię do takiego wyznania upokarzającego. Nie mogłem przecież wyjść z tobą i usiadłszy przy restauracyjnym stoliku powiedzieć ci spokojnie: „nie mam czem zapłacić“...
 Wciąż się w niego wpatrywała.
 — A zatem... więc to prawda?...
 Przerzucił wszystkie puste kieszenie: kamizelki, spodni i tużurka — mrucząc:
 — No masz!... zadowolona jesteś... teraz?
 — Ach! mój najdroższy! — zawoła gwałtownie, rzucając mu się na szyję. Ach najdroższy!... Gdybym była wiedziała! Ale jakże to się