Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/158

stało? Kazała mu usiąść, sadowiąc się na jego kolanach, obejmowała go za szyję i okrywała mu oczy, usta, wąsy gorącymi pocałunkami.
 — Opowiedz, jak się to stało — nalegała pieszczotliwie.
 Zmyślił historyę rozczulającą. Musiał przyjść w pomoc ojcu, który znalazł się w wielkich tarapatach. Nietylko, że był zmuszony oddać mu wszystkie oszczędności, ale co ważniejsza, musiał się zadłużyć.
 — Będę musiał mrzeć z głodu przez całe sześć miesięcy, gdyż wyczerpałem wszystkie możliwe środki — dodał po chwili.
 — Tem gorzej! trzeba w życiu być przygotowanym na chwile krytyczne. Pieniądz ostatecznie nie wart, by się o niego tak troszczyć.
 — Ja ci pożyczę, chcesz? — szepnęła mu w ucho.
 — Jesteś bardzo dobra, moja maleńka, ale nie mówmy już o tem, proszę cię — odpowiedział z godnością.
 — Obraziłabyś mię.
 Umilkła, a potem tuląc się do niego miłośnie, szeptała:
 — Ty nie wiesz nawet, jak ja cię kocham.
 Był to jeden z najrozkoszniejszych wieczorów, jakie kiedykolwiek z sobą przepędzili.
 Na odchodnem rzekła z uśmiechem:
 — Och! w podobnej chwili, jakby to było