Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/168

obrzydliwości!... Czyż możliwe?... Co za wstyd!... Ach! mój Boże!... co za wstyd!...
 Następnie, unosząc się coraz bardziej, w miarę jak myśli poczęły się jej rozjaśniać, nasuwając argumenta, krzyczała:
 — I to mojemi pieniędzmi płaciłeś tej dziewce?... I ja dawałam mu pieniądze... dla takiej... Ach! nikczemnik!...
 Zdawała się przez chwilę szukać innego jakiegoś, dosadniejszego słowa, potem nagle, z gestem splunięcia, wyrzuciła:
 — Ach!... bydlę... bydlę... bydlę... płaciłeś jej mojemi pieniądzmi... bydlę... bydlę!...
 Nie znajdowała innego wyrazu i powtarzała ustawicznie:
 — Bydlę... bydlę...
 Ni stąd, ni zowąd, wychyliła się z dorożki i chwytając woźnicę za rękaw, zawołała:
 — Stój!
 Następnie otworzyła drzwiczki i wybiegła na ulicę.
 Jerzy chciał biedź za nią, ale ona krzyknęła głosem tak silnym, że aż przechodnie zaczęli się około niej gromadzić:
 — Zabraniam ci wysiąść!
 Duroy usłuchał rozkazu, lękając się większego jeszcze skandalu.
 Wówczas wyjęła z kieszeni portmonetkę i wydobywszy z niej przy świetle latarni dwa