Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/172

w redakcyi. Zdawało się, iż wysila umysł, by wynajdywać dla niego zajęcia najnudniejsze. Pewnego nawet dnia, w chwili nerwowego rozdrażnienia, po ataku kaszlu, gdy Duroy nie dostarczył mu potrzebnych informacyi, mruknął:
 — Do stu tysięcy! Głupszy jesteś, niż myślałem!
 Duroy o mało go nie spoliczkował, pohamował się jednak i szepnął tylko, odchodząc:
 — No! oddam ja ci za to!
 Raptowna myśl przebiegła mu przez głowę i dodał jeszcze:
 — Przyprawię ja ci rogi, mój stary!
 I odszedł, zacierając ręce, uradowany tym pomysłem.
 Następnego dnia, chcąc odrazu rozpocząć kampanię, udał się do pani Forestier z wizytą przedwstępną. Zastał ją leżącą na kanapie, z jakąś książką w ręku.
 Nie poruszywszy się nawet, odwróciła tylko ku niemu głowę i wyciągając rękę na powitanie, rzekła:
 — Dzień dobry, Bel Ami!
 Miał wrażenie, że go spoliczkowano.
 — Dlaczego mnie pani tak nazywa? — spytał?
 — Widziałam w przeszłym tygodniu panią de Marelle i dowiedziałam się, jak pana tam ochrzcili — odpowiedziała z uśmiechem.