Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/214

się, by się nie zdradzić czemkolwiek; spojrzeniem, zakłopotaniem chwilowem, lub czemś podobnem.
 — Nie, wolę się nie zapoznawać z twoim mężem — odrzekł.
 — Ależ dlaczego? — nalegała zdziwiona, naiwnie patrząc mu w oczy.
 — A to zabawna rzecz dopiero! Nie wyobrażałam sobie, ze jesteś takim dzieciuchem.
 — Niech i tak będzie, przyjdę w poniedziałek — odparł dotknięty.
 — Wreszcie zaproszę także Forestier’ów — dodała.
 — Chociaż, jak wiesz, nie lubię przyjmować gości.
 Aż do poniedziałkowego obiadu, Duroy nie myślał o mającem nastąpić spotkaniu; w chwili jednak, gdy wchodził już na schody, uczuł się dziwnie pomięszanym — nie dlatego, by się wahał ściskać rękę tego człowieka, pić jego wino i jeść u niego, ale poprostu obawiał się czegoś, sam nie wiedząc czemu.
 Wprowadzono go do salonu, gdzie musiał czekać, jak zwykle. Nareszcie otwarły się drzwi i ukazał się w nich wysoki, dekorowany, poważny i dystyngowany mężczyzna o białej brodzie. Podchodził ku niemu z wyszukaną grzecznością.
 — Moja żona wspominała mi nieraz o pa-