Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/222

się już nie ważyli pisać na ciebie podobnych rzeczy. Chodzi mi o przyszłość! Bardzo to nieprzyjemne dla dziennika, dla mnie i dla ciebie. Dziennikarz, jak żona Cezara, nie powinien być nigdy przedmiotem podejrzeń.
 Duroy, wziąwszy Saint-Potin’a za przewodnika, wskoczył do dorożki:
 — Montmartre, Nr. 18, ulica Ecureuil.
 Był to wielki budynek, w którym trzeba się było drapać aż na szóste piętro. Otworzyła im stara kobiecina, w wełnianym kaftanie.
 — A czegóż pan jeszcze chce odemnie? — zapytała, ujrzawszy Saint-Potin’a.
 — Przyprowadzam pani inspektora policyi, który pragnie wywiedzieć się szczegółowo o całem zajściu.
 Wpuściła ich do pokoju.
 — Po panu było tu jeszcze jakichś dwóch panów; mówili, że są z dziennika, ale z jakiego, to nie wiem.
 — To pan chce wiadomości? — zapytała, zwracając się do Duroy’a.
 — Tak. Czy to pani została aresztowaną?
 — Nigdy w życiu — odpowiedziała wzruszając ramionami.
 — Nigdy w życiu. A teraz to było tak: kupuję zwykle mięso u jednego rzeźnika, który ma zawsze doskonały towar, ale ważył niesumiennie. Nieraz to już spostrzegłam, ale udawałam, że nie widzę. Tymczasem teraz, niedawno jakoś, żądając kilo kotletów, ponie-