Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/238

 — Tak, nie potrzebuję już niczego.
 Boisrenard, ze względu na niezwykle okoliczności, przypiął order cudzoziemski zielono-żółty, którego Duroy nie widział dotąd u niego.
 Zeszli na ulicę. W powozie siedział jakiś jegomość.
 — Doktor Le Brument — przedstawił Rival.
 Duroy uścisnął mu rękę, mamrocząc:
 — Dziękuję panu. Poczem chcąc zająć miejsce, usiadł na czemś twardem, lecz w jednej chwili zerwał się napowrót, jakby za naciśnięciem sprężyny. Twardym przedmiotem były pistolety.
 — Ach! nie! nie! — powtarzał Rival. — W głębi walczący i doktór.
 Zrozumiał nareszcie Duroy o co chodzi i usiadł, gdzie mu kazano.
 Obydwaj świadkowie wsiedli również i powóz potoczył się szybko. Woźnica nie pytał o adres; wiedział już, dokąd ma jechać.
 Futerał z pistoletami przeszkadzał jednak wszystkim, a najbardziej Jerzemu, który wolałby go nie mieć przed oczyma. Próbowano położyć go za plecami; gniótł krzyże; następnie umieszczono go między Boisrenard’em a Rival’em — przewracał się znowu co chwila. Wsunięto go wreszcie pod nogi. Rozmowa, mimo opowiadanych przez doktora anegdot, urywała się znowu co chwila. Jeden tylko Rival mu odpowiadał. Duroy