Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/243

 Doktor i świadkowie, przyskoczywszy do niego, zaczęli go dotykać, rozpinać ubranie i pytali z niepokojem:
 — Nie jest pan ranny?
 — Zdaje mi się, że nie — odpowiedział na chybił-trafił.
 Langremont również stał nietknięty.
 — Z tymi obrzydliwymi pistoletami to zawsze tak! — mruknął ze złością Rival.
 — Albo się pudłuje, albo się zabija na miejscu.
 Duroy stał jak skamieniały.
 — Więc już po wszystkiem! — myślał, pełen podziwu i radości.
 Musiano mu aż wyjąć pistolet z ręki; trzymał go wciąż, ściskając z całej siły.
 Zdało mu się teraz, iż walczył z całym światem. Więc już było po wszystkiem! Co za szczęście! Czuł się w tej chwili tak odważnym, że wyzwałby każdego, ktoby mu się nasunął.
 Świadkowie obu stron ułożyli się jeszcze co do godziny spotkania, celem spisania potrzebnego protokołu, poczem wszyscy wsiedli do powozu, a śmiejący się na koźle woźnica, trzasnąwszy wesoło z bicza, zawrócił napowrót do Paryża.
 Pojechano wprost na śniadanie, w ciągu którego rozmawiano o całym wypadku.
 — To na mnie nie zrobiło najmniejszego