Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/244

wrażenia — opowiadał Duroy. — Musieliście to sami zauważyć.
 — Tak, trzymałeś się ostro! — potwierdził Rival.
 Gdy protokół został już ułożony, doręczono go Jerzemu z oznajmieniem, iż trzeba go umieścić w „Echach“.
 Zdziwił się on niepomiernie przeczytawszy, że zamienił dwa strzały z panem Ludwikiem Langremont.
 — Ależ my daliśmy tylko po jednym strzale — rzekł do Rival’a, z odcieniem lekkiego niepokoju.
 — No, tak, po jednym tylko... — odpowiedział z uśmiechem.
 — Każdy po jednym... to znaczy razem dwa.
 Duroy, uważając tłómaczenie za wystarczające, nie pytał o nic więcej.
 — Brawo! brawo! Obroniłeś pan sztandar dziennika! — wołał Walter, ściskając go serdecznie. — Brawo!
 Wieczorem pokazał się Duroy w dwóch najgłówniejszych redakcyach i w dwóch najgłówniejszych kawiarniach bulwarowych, gdzie spotkał również i swojego przeciwnika.
 Nie ukłonili się sobie. Gdyby jeden z nich był ranionym, byliby sobie uścisnęli ręce. Zresztą, każdy z nich utrzymywał, że słyszał nad głową świst kuli.