Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/308

kochać. Pojedziemy ich odwiedzić. Chcę tego. Powrócimy jeszcze do tej kwestyi. Ja również jestem córką biednych ludzi, lecz straciłam moich rodziców. Nie mam już na świecie nikogo... — Wyciągnęła ku niemu ręką i dodała: — Prócz ciebie.
 Czuł się rozrzewnionym, wzruszonym, podbitym, jak przez żadną dotychczas kobietę.
 — Myślałam o czemś — mówiła dalej — ale to dosyć trudne do wypowiedzenia.
 — Cóż takiego? — zapytał.
 — Otóż widzisz, mój drogi, jestem jak wszystkie inne kobiety, mam... słabostki, małostki, lubię, co błyszczy, co dźwięczy. Pragnęłabym bardzo nosić nazwisko szlacheckie. Czy nie mógłby pan z okazyi naszego małżeństwa... oszlachcić się trochę?
 Teraz ona znowu się zaczerwieniła, jakby proponowała mu coś niestosownego.
 — Dawno już myślałem o tem — odpowiedział z prostotą — tylko nie wydawało mi się to tak łatwe.
 — Dlaczegóż?
 — Bo boję się, czy to nie będzie śmiesznem — odpowiedział ze śmiechem.
 — Ależ wcale nie, bynajmniej — odpowiedziała wzruszając ramionami. — Wszyscy tak robią i nikt się z tego nie śmieje. Rozdziel pan