Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/32

 Spuszczono kurtyną, orkiestra zaczęła jakiegoś walca.
 Duroy rzekł:
 — A może się przejdziemy po galeryi?
 — Jak chcesz.
 Wyszli i zaraz zostali porwani falą tłumu. Ściskani, popychani, trącani łokciami lub nawet kułakami, szli naprzód, mając zawsze przed sobą zbitą masę kapeluszy. W tłumie tym mężczyzn widzieć można było chodzące również parami dziewczyny; przesuwały się one z łatwością pomiędzy tłokiem tych łokci, piersi, pleców, a czyniły to tak zręcznie i z taką śmiałością, jakby to było dla nich rzeczą codzienną; jak ryby w wodzie, czuły się wśród tej fali samców.
 Zachwycony Duroy płynął wraz z tłumem, z rozkoszą wchłaniając to powietrze, napełnione tytoniem, oddechem ludzkim i perfumami ulicznic. Forestier jednak pocił się, sapał i kaszlał.
 — Chodźmy do ogrodu — rzekł.
 I skręciwszy na lewo, weszli do rodzaju ogródka pod dachem, gdzie dwie niegustowne fontanny odświeżały powietrze. Pod tujami i ci sami mężczyźni i kobiety zapijali piwo na cynkowych stolikach.
 — Jeszcze jeden kufelek? — zapytał Forestier.
 — Bardzo chętnie.
 Usiedli i zaczęli się przypatrywać przechodniom.