Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/323

aby rozmawiać o nim — odezwał się nareszcie Jerzy, znudzony tą przydługo trwającą lekcyą.
 Prawda, masz racyę, — zaśmiała się, uderzając go lekko w policzek.
 Przybrał postawę małego, grzecznego chłopczyka, trzymającego rączki na kolanach.
 — W tej chwili masz minę niewiniątka — zauważyła.
 — To moja rola — odrzekł. — Rola, którą mi sama przypomniałaś przed chwilą. Zatrzymam ją i nadal.
 — Dlaczego? Ponieważ ty obejmujesz nietylko zarząd nad domem, lecz i nad moją osobą. I w istocie, jako wdowie, należy ci się to nawet.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytała zdziwiona.
 — Że ty posiadasz doświadczenie, mogące rozprószyć moją nieświadomość, i w dodatku praktykę małżeńską, która powinna wyprowadzić z odrętwienia moją niewinność kawalerską. Oto wszystko!
 — To za rubaszne! — zawołała.
 — Tak jest jednak. Ja nie znam kobiet, a ty znasz mężczyzn, bo przecież jesteś wdową. Wobec tego, ty powinnaś rozpocząć... dziś wieczór moją edukacyę... a nawet, jeśli chcesz... możesz rozpocząć ją natychmiast.