Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/334

stara wieśniaczka każdą perfumę nazywała piżmem.
 Wszyscy razem ruszyli teraz za powozem, wiozącym walizy podróżnych. Stary, wziąwszy syna pod ramią i pozostając trochę za kobietami, pytał zaciekawiony:
 — No i jakże tam idą interesa?
 — Ależ bardzo dobrze.
 — Tem lepiej! Ale powiedz mi, czy żona twoja majętna?.
 — Czterdzieści tysięcy franków — odpowiedział Jerzy.
 Stary świsnął zcicha, pełen zachwytu i mruknął:
 — A to szelma! — do głębi wzruszony tą sumą. — Słowo dają, to piękna kobieta! — dorzucił po chwili z akcentem głębokiego uznania.
 Magdalena podobała mu się istotnie, a ongi uchodził przecież za znawcę kobiet.
 Magdalena i matka szły obok siebie w milczeniu. Mężczyżni zrównali się z niemi.
 Zbliżali się już do wioski, do maleńkiej osady, składającej się z dziesięciu domostw, po obu stronach drogi, domostw, zbudowanych z lichej cegły, lub ulepionych z gliny, jedne o strzechach słomianych, inne znowu pokryte łupkiem. Kawiarnia ojca Duroy „Pod pięknym widokiem“, lichy parterowy domek, znajdowała się na lewo, przy samem wejściu do wioski. So-