Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/34

przyjaźnie skinąwszy głową i wachlarzem dotknąwszy ramienia Duroy’a, rzekła:
 — Dziękuję ci, kotku. Nie bardzo jakoś jesteś wymowny.
 I odeszły bujającym się krokiem.
 Forestier zaczął się śmiać.
 — Powiedzno, stary, czy wiesz, ze masz szalone szczęście do kobiet? Ho! ho! trzeba to kultywować. To może zaprowadzić cię daleko.
 Umilkł na chwilkę, poczem, jakby myśląc głośno, dodał:
 — Przez nie najprędzej dochodzi się do celu.
 A gdy Duroy milczał, ciągle się uśmiechając, zapytał:
 — Czy jeszcze zostajesz? bo ja już idę; mam tego dosyć.
 Jerzy szepnął:
 — Ach! zostanę jeszcze trochę. Przecież to jeszcze nie późno.
 Forestier wstał.
 — A zatem, do widzenia jutro. Nie zapomnij, numer 17, ulica Fontaine, o pół do ósmej wieczorem.
 — Oczywiście; więc do jutra. Dziękuję.
 Ścisnęli się za ręce i dziennikarz odszedł.
 Zaledwie znikł, Duroy uczuł się swobodnym; raz jeszcze dotknął palcami radośnie dwóch sztuk złota w kieszeni, poczem zaczął przebiegać tłum, jakby szukając czegoś wzrokiem.