Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/373

 Du Roy poczerwieniał, poczem zbliżając się do młodej kobiety, szepnął:
 — Daj buzi.
 Spełniła jego życzenie.
 — Gdzie moglibyśmy się zobaczyć? — zapytał.
 — Ależ... przy ulicy Konstantynopolskiej.
 — Więc mieszkanie nie jest wynajęte?
 — Nie... zatrzymałam je.
 — Zatrzymałaś?
 — Tak, myślałam zawsze, że powrócisz.
 Fala pychy radosnej rozdęła mu piersi.
 Ta więc go kochała miłością prawdziwą, głęboką i stałą.
 — Uwielbiam cię — szepnął. — A twój mąż, dobrze się miewa? — zapytał po chwili.
 — Tak, doskonale. Był tu przez cały miesiąc i wyjechał dopiero pozawczoraj.
 — Wybornie się składa! — zawołał Jerzy, nie mogąc się powstrzymać od śmiechu.
 — A tak, doskonale się składa — odpowiedziała naiwnie. — Chociaż, co prawda, bytność jego też niewiele przeszkadza. Wszak wiesz o tem.
 — Tak, to prawda. Zresztą, to bardzo przyjemny człowiek.
 — A ty? — zapytała. — Jakże to nowe życie?