Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/374

 — Ni złe, ni dobre. Żona moja, to towarzyszka... wspólniczka.
 — Nic więcej?
 — Nic więcej... Co do serca...
 — Rozumiem dobrze. Jest jednak przyjemna.
 — Tak, ale to mnie nie wzrusza. Kiedyż się zobaczymy? — szepnął, przysuwając się do Klotyldy.
 — Ależ... jutro... jeśli chcesz?
 — Tak, jutro, o godzinie drugiej.
 — O drugiej.
 Powstał, zabierając się do wyjścia, poczem wyjąkał z pewnem zakłopotaniem:
 — Wiesz, chciałbym wziąć teraz całkowicie na siebie to mieszkanie przy ulicy Konstantynopolskiej. Chcę tego koniecznie. Tegoby jeszcze brakowało, byś ty za nie płaciła.
 Tym razem Klotylda ucałowała z uwielbieniem ręce kochanka, szepcząc miłośnie:
 — Uczynisz, jak zechcesz. Wystarcza mi, iż zachowałam je do naszego spotkania.
 Du Roy oddalił się pełen zadowolenia.
 Przechodząc koło jakiejś fotograficznej wystawy, ujrzał portret wspaniałej kobiety, przypominąjącej mu panią Walter.
 — Mniejsza o to — powiedział sobie — musi ona być jeszcze niczego. Jak to się stało,