Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/392

 — Bardzo dobrze — odpowiedział Jerzy. — Biorę na siebie Rival’a i Norberta.
 Zacierał ręce z radości, rad, że wynalazł nareszcie znakomitą piłę dla żony i odwet za skrytą nienawiść, za ową mętną i gryzącą zazdrość, jaka się w nim zrodziła od owej przejażdżki do lasku. O Forestierze nie odzywał się inaczej, jak: „Forestier z rogami“. Czuł, iż doprowadzi to Magdalenę do wściekłości. Wieczorem znalazł sposobność do powtórzenia kilkakrotnie tego samego epitetu.
 Teraz nie zazdrościł już nieboszczykowi; teraz mścił się za niego.
 Magdalena starała się nie słyszeć i przybierała minę obojętną i uśmiechniętą.
 Wobec tego, że żona miała się udać nazajutrz z zaproszeniem do pani Walter, postanowił ją uprzedzić, pragnąc znaleść się sam na sam z redaktorową i przekonać się, czy rzeczywiście jej na nim zależy. Bawiło go to i pochlebiało. A przytem... czemuż nie... jeśli to możliwe... możliwe... O godzinie drugiej, zameldował się przy bulwarze Malesherbes. Wprowadzono go do salonu. Czekał krótką chwilą.
 Pani Walter wyszła na spotkanie gościa.
 — Jakież bogi łaskawe przyprowadziły pana do mnie? zapytała, podając mu rękę z uszczęśliwionym wyrazem twarzy.
 — Nie bogi, lecz tylko pragnienie ujrzenia