Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/399

 — Nie, nie, nie przychodź pan. Nie przyjmę cię wcale. Pomyśl, że mam córki.
 — A więc powiedz mi, gdzie cię mogę spotkać... na ulicy... gdziekolwiek... o którejkolwiek godzinie... abym tylko cię mógł ujrzeć... Ukłonię ci się... Powiem: „Kocham cię“ i pójdę dalej.
 Traciła zmysły, walczyła. Powóz stanął przed bramą pałacową, prędko więc rzuciła:
 — A zatem dobrze, będę jutro w kościele Świętej Trójcy, o trzeciej po południu.
 Wysiadłszy następnie z karety, rozkazała stangretowi:
 — Odwieź pana Du Roy do domu.
 — Gdzieżeś był tak długo? — zapytała go żona, gdy wrócił do salonu.
 — Byłem na stacyi, gdzie nadałem bardzo pilną depeszę — odpowiedział cicho.
 — Czy odprowadzisz mnie, Bel-Ami? — zagadnęła go pani de Marelle.
 — Wszak pan wie, iż pod tym jedynie warunkiem przychodzę tu z tak daleka na obiad. Nie jesteś przecie zazdrosną? — dodała, zwracając się do Magdaleny.
 — Nie bardzo — przeciągle odpowiedziała pani Du Roy.
 Goście już wychodzili. Pani Laroche-Mathieu wyglądała na prowincyonalną pokojówkę. Była to córka notaryusza, z którą ożenił się