Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/40

 Z poza muślinu i koronek dojrzeć było można białą szyją i ramiona. Włosy, spięte wysoko, ułożone w pukle, opadały na szyję lekkim obłoczkiem jasnego puchu.
 Pod jej wzrokiem Duroy uspokoił się nareszcie. Niewiadomo, dlaczego, wzrok ten przypomina mu dziewczynę, napotkaną wczoraj w Folies-Bergère. Kobieta, patrząca nań, miała oczy szaro-błękitne, nadające jej wyraz zajmujący; nos drobny, usta świeże i pełne, podbródek cokolwiek za mięsisty, twarz nieregularną lecz ponętną, pełną wdzięku i sprytu. Była to jedna z tych twarzy kobiecych, gdzie każda linia odsłania wdzięk jakiś specyalny, zda się mieć szczególne jakieś znaczenie, a każdy gest mówi, lub ukrywa jakieś tajemnice.
 Po krótkiem milczeniu spytała:
 — Dawno pan w Paryżu?
 Odzyskując powoli przytomność umysłu, odpowiedział:
 — Dopiero od kilku miesięcy. Mam zajęcie przy kolei, lecz Forestier daje mi nadzieją, iż za jego protekcyą będę się mógł dostać do dziennikarstwa.
 Uśmiechnęła się przyjaźnie i cichszym głosem rzekła:
 — Wiem o tem.
 Dzwonek rozległ się w przedpokoju. Lokaj zameldował: