Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/41

 — Pani de Marelle.
 Była to mała, ożywiona brunetka.
 Weszła krokiem żywym, cała obciągnięta niejako suknią obcisłą, ciemną.
 Jedynie róża ponsowa, ożywiając krucze jej włosy, przyciągała gwałtownie wzrok widza i zdawała się akcentować tę twarz, nadając jej wyraz żywy i gwałtowny.
 Dziewczynka w krótkiej sukience postępowała za nią.
 Pani Forestier podbiegła ku wchodzącej:
 — Dzień dobry, Klotyldo.
 — Dzień dobry, Magdaleno.
 Ucałowały się; poczem dziewczynka, podając czoło, z powagą starszej osoby, rzekła:
 — Dzień dobry, kuzynko.
 Pani Forestier, pocałowawszy małą, przedstawiła:
 — Pan Jerzy Duroy, serdeczny towarzysz mego Karola; pani de Marelle, daleka moja kuzynka.
 Potem dodała:
 — Pan wie, że jesteśmy tu wszyscy bez ceremonii, bez etykiety, najzupełniej swobodni. To już ułożone, prawda?
 Młodzieniec się skłonił.
 Drzwi znowu się otwarły i wszedł nizki, otyły, okrągły człowieczek, prowadząc pod rękę piękną i wyższą od siebie kobietę, młodszą zna-