Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/420

 Du Roy stawił się punktualnie na schadzkę oznaczoną. W parku, na wszystkich ławkach, znużeni upałem, wypoczywali rozmaici mieszczanie lub wpółsenne niańki, na wyżwirowanych zaś uliczkach tarzały się gromadki dzieci.
 Panią Walter ujrzał w małej, starożytnej ruinie, nad strumieniem. Z twarzą zbolałą i niespokojną krążyła dokoła kolumnady.
 — Ach! ileż tu ludzi w tym ogrodzie — zawołała zaraz przy powitaniu.
 — Tak, to prawda — odpowiedział, korzystając ze sposobności. — Chciałaby pani znaleźć się gdzieindziej?
 — Ale gdzie?
 — Gdziekolwiek; naprzykład... w karecie. Zapuściłaby pani firankę ze swojej strony i byłaby pani doskonale ukrytą.
 — Tak, wolałabym tamto; tu umieram ze strachu.
 — Więc dobrze. Za pięć minut spotka mnie pani u bramy, prowadzącej na bulwary. Przyjadę w karecie.
 Z tem i słowy szybko się oddalił.
 Zaledwie znalazła się w karecie, zasłoniła starannie okno po swojej stronie i zapytała:
 — Gdzie pan kazał jechać?
 — Niech pani będzie spokojna — odpowiedział. — On już wie, co ma robić.