Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/457

czyły mu się pytania, których nie śmiał wypowiedzieć.
 — Połóż się — rzekł wreszcie.
 Rozebrała się szybko i wśliznęła do łóżka obok niego.
 — Czy byli jacy krewni przy jego śmierci? — zapytał.
 — Jeden tylko siostrzeniec.
 — Ach! A widywał tego siostrzeńca?
 — Nigdy. Nie widzieli się z sobą od dziesięciu laty.
 — A czy miał jakich krewnych?
 — Nie... Nie zdaje mi się.
 — A zatem... to ten siostrzeniec musi być spadkobiercą?
 — Alboż ja wiem.
 — Czy ten Vaudrec był bogaty?
 — Tak, bardzo bogaty.
 — Ile mógł mniej więcej mieć w majątku?
 — Nie wiem na pewno. Może milion, może dwa miliony.
 Nie dodał już ani słowa. Magdalena zgasiła świecę. Małżonkowie leżeli obok siebie nieruchomo, zatopieni w myślach.
 Trudno mu było teraz zasnąć. Owe siedmdziesiąt tysięcy franków, obiecanych przez panią Walter, wydały mu się w tej chwili błahostką. Nagle, zdało mu się, że Magdalena płacze. Chcąc się o tem upewnić, zapytał: