Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/50

 Mała dziewczynka siedziała nieruchoma, poważna, z głową spuszczoną nad talerzem.
 Służący, okrążając stół, napełniał tymczasem niebieskie szklaneczki przeźroczystym Johannisbergerem. Forestier wzniósł toast, kłaniając się panu Walterowi:
 — Za długą pomyślność Vie Française!
 Wszyscy skłonili się redaktorowi, który się uśmiechnął, a Duroy, pijany powodzeniem, wychylił duszkiem szklaneczkę. Zdało mu się, iż byłby nawet wypił całą beczkę, zjadł całego wołu, udusił lwa samego. W członkach swych czuł moc nadludzką, w umyśle odwagę niezwyciężoną i nadzieję bezgraniczną. Teraz czuł się u siebie, pomiędzy swoimi; zdobył sobie miejsce wśród nich, zajął właściwe nazwisko. Wzrok jego spoczywał już teraz pewniej na twarzach obecnych i po raz pierwszy odważył się przemówić do sąsiadki:
 — Ma pani tak śliczne kolczyki, jakich nigdy dotąd nie widziałem.
 Zwróciła się ku niemu uśmiechnięta:
 — Są one mego własnego pomysłu. Przyszło mi do głowy zawiesić brylanty na tak delikatnej złotej nitce, by wyglądały jak kropla rosy, nieprawdaż?
 Zmieszany swą śmiałością i drżąc, by nie powiedzieć jakiego głupstwa, wyszeptał: