Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/500

 — Złośliwa jesteś, Zuzanko, ten pan jest taksamo moim przyjacielem, jak twoim.
 — Już ja się znam na tem — odpowiedziała siostra z uśmiechem.
 Róża, rozgniewana, pozostawiła ich samych.
 Du Roy ujął poufale ramię młodej dziewczyny i głosem pieszczotliwym spytał:
 — Słuchaj, kochana moja, maleńka, wierzysz ty w moją przyjaźń?
 — Ma się rozumieć, Bel-Ami.
 — A masz pani do mnie zaufanie?
 — Najzupełniejsze.
 — Czy pani sobie przypomina, o czem mówiłem przed chwilą?
 — O czem?
 — O małżeństwie pani, a więcej jeszcze o człowieku, za którego wyjdziesz.
 — Tak, pamiętam.
 — A zatem dobrze. Może mi pani dać słowo w pewnej kwestyi?
 — I owszem, ale o co idzie?
 — Że mi powiesz, ilekroć ktoś oświadczy się o twoją rękę i że nie dasz stanowczej odpowiedzi bez zasięgnięcia mojej rady.
 — Dobrze... i owszem.
 — Ale to będzie tajemnicą tylko pomiędzy nami. Przed ojcem ani też matką ani słowa.
 — Dobrze, ani słowa.
 — Pani przysięga?