Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/502

 — Ach! nie chcę sobie zadawać kłopotu.
 — A więc dobrze! pojutrze mamy pierwszego stycznia.
 — Więc cóż?
 — A zatem masz twoją kolendę. Laroche złożył ją przed chwilą w moje ręce.
 Podała mu maleńkie puzderko, podobne do tych, w jakich przechowuje się biżuterye. Jerzy otworzył obojętnie i zobaczył krzyż legii honorowej, spoczywający na błękitnym aksamicie. W pierwszej chwili pobladł cokolwiek. Następnie jednak rzekł z uśmiechem:
 — Wołałbym otrzymać z dziesięć milionów. To nie kosztowało go znów zbyt wiele.
 Magdalena spodziewała się większej z jego strony radości. Obojętność ta mocno ją zirytowała.
 — Jesteś niepojęty, doprawdy. Nic cię już teraz nie zadawalnia — rzekła.
 — Człowiek ten spłaca mi tylko dług — odparł obojętnie. — Winien mi jeszcze dużo.
 Ton, jakim wymówił te słowa, zadziwił młodą kobietę.
 — W każdym razie, w twoim wieku bardzo to piękne.
 — Wszystko jest względne. Dziś mógłbym mieć daleko więcej.
 Wziął pudełko, postawił na kominku i przez chwilę przypatrywał się spoczywającej wewnątrz