Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/509

 — Co takiego, Bel-Ami? — zapytała.
 — Czy nie przypomina sobie pani danego mi słowa, za pierwszem naszem spotkaniem w tem miejscu?
 — Nie.
 — Nie pamięta pani, iż przyrzekłaś powiadomić mię o każdym kandydacie do twojej ręki?
 — Więc i cóź z tego?
 — Ma pani przecież teraz takiego kandydata.
 — Któż to taki?
 — Sama wiesz najlepiej.
 — Nie. Przysięgam, że nie.
 — Owszem, wiesz doskonale! Ten błazen, margrabia de Cazolles.
 — Przedewszystkiem, nie jest on błaznem.
 — Bardzo być może; w każdym razie jest głupi, zrujnowany, wyniszczony rozpustą. W istocie, to bardzo odpowiednia partya dla tak ładnej, świeżej i inteligentnej osoby, jak pani.
 — Co pan ma do niego? — odpowiedziała z uśmiechem.
 — Ja? Bynajmniej.  — Ależ tak. On wcale nie jest takim, jakim go pan przedstawia.
 — Daj pani pokój. To skończony głupiec i intrygant.