Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/512

 Du Roy zaś najspokojniej powrócił do domu i zastał Magdalenę, zajętą pisaniem listów.
 — Czy idziesz w piątek do Walterów na obiad? — Bo ja idę stanowczo.
 — Nie. Jestem trochę cierpiąca — odparła po krótkim namyśle. — Wolę zostać w domu.
 — Jak ci się podoba. Nikt cię nie zmusza.
 Wziął kapelusz i wyszedł znów na miasto.
 Szpiegował już oddawna żonę, obserwował jej postępowanie, śledził wycieczki. Godzina, której wyczekiwał, nadeszła wreszcie. Nie pomylił się też co do tonu, z jakim wyrzekła: „Wolę zostać w domu“.
 W ciągu następnych dni był dla niej jak najuprzejmiejszym. Był nawet wesołym, co nie zdarzało mu się teraz zbyt często.
 — Doprawdy, stajesz się teraz znów przyjemnym — kilkakrotnie zauważyła Magdalena.
 W piątek ubrał się wcześnie, chcąc, jak mówił, załatwić kilka spraw przed udaniem się na obiad. O szóstej, pocałowawszy żonę na pożegnanie, wyszedł z domu i wsiadł do karetki, stojącej na placu Notre-Dame de Lorette.
 Wsiadając, rzekł do stangreta:
 — Zatrzymasz się wprost domu numer 17, ulica Fontaine, i stać tam będziesz, dopóki ci nie dam rozkazu ruszenia. Wówczas zawieziesz mnie do restauracyi Coq Faisan, ulica Lafayette.