Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/516

przód ucho, a potem oko do dziurki od klucza. Nie usłyszał i nie zobaczył nic. Zadzwonił.
 Komisarz zwrócił się do policyantów.
 — Zostaniecie tu na każde zawołanie — rzekł.
 Czekali. Po dwóch czy trzech minutach Jerzy szarpnął dzwonkiem. Teraz doszedł ich delikatny jakiś szmer, lekkie kroki zbliżały się ku drzwiom wchodowym. Dziennikarz gwałtownie stuknął pięścią we drzwi.
 — Kto tam? — zapytał zmieniony głos kobiecy.
 — Otworzyć, w imieniu prawa! — odpowiedział komisarz.
 — Kto pan jesteś? — powtórzył głos.
 — Jestem komisarzem policyi. Proszę otworzyć, albo wyłamię drzwi.
 — A czego pan chce? — pytano dalej.
 — To ja jestem — ozwał się Du Roy. — Nie uda wam się umknąć przed nami. Lekkie stąpanie bosych nóg oddaliło się na chwilę i powróciło niebawem.
 Jeśli nie otworzycie, wyważymy drzwi — rzekł znowu Jerzy.
 Naciskał z całej siły mosiężną klamkę i popychał ją zwolna ramieniem. Gdy jednak nie odpowiedziano mu natychmiast, uderzył w klamkę tak gwałtownie i silnie, że stary zamek nie zdołał oprzeć się podobnemu natarciu.