Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/520

mężczyzna. — Czy z panem czy też z nim mam do czynienia? Panu czy też jemu mam odpowiadać?
 Zdawało się, że mówi językiem sparaliżowanym.
 — Mnie tylko — odpowiedział komisarz. — Mnie jedynie. Pytam, kto pan jesteś?
 Zapytany milczał. Trzymał prześcieradło obwinięte koło szyi i rzucał wokół wzrokiem osłupiałym. Małe podkręcone w górę wąsiki wydawały się czarne jak heban, przy jego twarzy trupio-bladej.
 — Nie chcesz pan odpowiedzieć? Będę więc zmuszonym pana zaaresztować — ciągnął komisarz. — W każdym razie, wstań pan. Gdy się ubierzesz, rozpocznę badanie.
 Ciało poruszyło się na łóżku, usta wyszeptały:
 — Ależ nie mogę przy was wszystkich...
 — Dlaczego? — spytał urzędnik policyjny.
 — Ponieważ... ponieważ... jestem zupełnie nagi — odpowiedział.
 Du Roy zaśmiał się szyderczo i podnosząc z ziemi koszulę, rzucił ją na posłanie, wołając:
 — No masz... wstawaj... Skoro mogłeś się rozbierać wobec mojej żony, możesz się teraz ubrać wobec męża.
 Odwrócił się następnie plecami i stanął przy kominku.