Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/524

co do stanu mieszkania i jego położenia. Gdy skończył pisać, minister ubrany już kompletnie, z paltotem na ramieniu i kapeluszem w ręku, zapytał:
 — Czy jestem panu jeszcze potrzebny? Co mam teraz uczynić? Czy mogę odejść?
 — Po co? — ozwał się Du Roy z zuchwałym śmiechem. — Jużeśmy skończyli. Możesz się pan teraz napowrót położyć; pozostawimy was zaraz sam na sam.
 Dotknął palcem ramienia urzędnika policyjnego.
 — Odejdźmy panie komisarzu — rzekł kierując się do drugiego pokoju. — Nie mamy tu już nic do roboty.
 Komisarz trochę zdziwiony, podążył za dziennikarzem; na progu jednak ten ostatni zatrzymał się, zostawiając przejście urzędnikowi. Ten jednak odmówił ceremonialnie.
 — Przejdżże pan — nalegał Du Roy.
 — Po panu — odpowiedział komisarz. Teraz Du Roy skłonił się, mówiąc tonem ironicznej grzeczności:
 — Teraz pańska kolej, panie komisarzu. Tutaj ja jestem prawie że u siebie.
 Następnie z nadzwyczajną dyskrecyą zamknął za sobą drzwi.
 W godzinę niespełna wchodził już do redakcyi. Zastał już pana Waltera, gdyż wydawca