Strona:PL G de Maupassant Piękny chłopiec.djvu/530

 Jerzy i Zuzanna pozostali za resztą towarzystwa. Zaledwie się trochę oddalili, rzekł głosem cichym i stłumionym:
 — Zuzanno, ubóstwiam cię. Kocham cię do szaleństwa!
 — Ja również, Bel-Ami — szepnęła.
 — Jeśli cię nie dostanę za żonę, opuszczę Paryż i kraj ten — mówił dalej.
 — Spróbuj pan poprosić ojca o moją rękę — odparła. — Prawdopodobnie zezwoli na nasz związek.
 Uczynił gest zniecierpliwienia.
 — Nie! po raz dziesiąty panią zapewniam, że to się na nic nie przyda. Zamkną mi dom, wyrzucą z dziennika i nie będziemy się nawet mogli widywać. Oto piękny rezultat, jaki przewiduję, jeśli zachowam formy zwykłego konkurenta. Przyrzekli rękę pani margrabiemu de Cazolles i mają nadzieję, że w końcu się zgodzisz. I czekają.
 — Więc co zrobić? — spytała.
 Namyślał się, patrząc na nią z ukosa.
 — Czy dość mię kochasz, by popełnić szaleństwo? — spytał.
 — Tak — odpowiedziała stanowczo.
 — Wielkie szaleństwo?
 — Tak.
 — Największe z szaleństw?
 — Tak.